هجده مه و ستاره بر نوک نیزه ها بود

خونین دو چشم زینب از داغ لاله ها بود

اطفال خسته نالان هر سو دوان و حیران

گوئی که صبح محشر در ظهر کربلا بود

افتاده بر تن خاک دستان ساقی ای داد

دست بریده و مشک بر خاک مبتلا بود

شیری که از غریوش پشت زمانه لرزید

افتاده بود برخاک - بی شور و بی نوا بود

لبهای خشک اصغر رنگین به خون حنجر

تیر سه شعبه آخر بر طفل کی روا بود. ؟

یارب چرا پسندی ؟ بر خاک خفته باشد...

در سرخی شفق گم ماهی که در سما بود

زیر سم ستوران چون سرو قد خمیده

آن قامت رشیدی کو شبه مصطفی بود

                                         امیر حسین سلیمانی پور

نوشته های دیگران ()